تنهایی بهارنارنج گونه من

با خودم فکر میکنم آدم های دیگری هم در این کره خاکی هستن که به اندازه من با خودشان حرف بزنن 

کل روز مشغول حرف زدن با خودمم با خود تنهاییم 

شاید اگر شکل تنهاییم فرق میکرد این گفتمان های درونی ام کمتر میشد 

کمی از شکل های  تنهایی ام بگویم 

 گاهی یه بهارنارنج توی سالاد میشود همینقدر خوش مزه که بشود یک جا تمامش کرد 

گاهی مزه چای بهار نارنج میدهد که حتی مزه مزه کردنش آرام آرام خوردنش هم به جان مینشنید 

گاهی شکل خرمالو میشود خرمالو دوست نداشتنی اما خوردنی 

گاهی شکل یه شیرعسل میشود نه دوست داشتنی و نه قابل خوردن

هر بار شکل های مختلفی به خود میگیرد بیشتر اوقات قابل تحمل است و من دوستش دارم 

 باور دارم تنهایی همه ما آدم ها هم رنگ دارد هم بو و هم طمع