شرح حال روزهایم

چند وقتی است دلم نوشتن میخواهد وارد قسمت انتشار میشوم 

آنقدر فکرم بهم ریخته و نامنسجم است که صفحه مدیریت را میبندم 

داستان نامشخص بودن امتحاناتم کلافم کرده بود 

تا اینکه بالاخره بطور قطعی مجازی برگزار میشوند دیگر نیازی نیس

این همه راه بکوبم بروم در این وضعیت دغدغه اتوبوس سواری ، خوابگاه و مریضی ندارم من حتی یه لیست غذا هم درست کرده بودم فکر کردن به اینجور چیزها از من انرژی زیادی میگرفت حالا دغدغه بزرگ از بین رفت 

میتوانم برنامه ریزی کنم و عقب ماندگی درس ها را جبران کنم 

#هنوز از دعوت شدگان به مصاحبه خبری نیست در فکر نوشتن سوالات احتمالی ام با اینکه احتمال دعوت شدنم نسبت به دیگران بیست درصد است 

و اگر دعوت شوم و در نهایت قبول شوم تازه سختی های راهم شروع میشوند

به بعدش که فکر میکنم به اینکه با هیچی شروع کرده ام و دارم ادامه میدهم

قرار است چه شود نمیدانم ازینکه آینده برایم بینهایت مبهم است خسته شده ام

روزهایم پر از استرس و اضطراب است 

دیروز آرایشگرم میگفت روی پیشانیت دوتا خط افتاده 

ربطش دادم به ژیلت کشیدن صورتم 

نگفتم که چه روزهای پراسترسی را دارم میگذرانم 

نگفتم که همین دو دقیقه پیش پدرم به من فهماند که برایش مهم نیستم 

که من در اولویت هایش نیستم 

نگفتم به او که من قبل ازینکه زیر دستش بروم داشتم اشک هایم را پاک میکردم 

به مادر گفتم که برایم مهم نیست که شما نگران من نمیشوید که من برایتان مهم نیستم ولی من برای خودم مهم هستم و بعدش برگشتم اتاقم و گریه کردم 

به جمله غمگینی که راجع به خودم گفتم 

  دونه های امیدواریم را باید جمع کنم بگذارمشان درون صندوقچه ی چوبی قلبم

که همیشه حس شان کنم که همیشه یادم بماند که در روزهای ناامیدیم  یه صندوقچه پر از دونه های امیدواری دارم برای این روزهایم 

این روزهایی که امیدواری دارد به ته اش میرسد و من باید

حواسم را شش دانگ بدهم سمتش که تمام نشود 

که امیدواری جایش را به ناامیدی ندهد

که ناامیدی نشود تسلیم  شدن و تمام شدن .